Merkez Sağın Trajedisi

Merkez sağın trajedisi, bazen de komedisi konusunda çok yazı yazdım. Özellikle 1990 yıllarında, geçen yüzyılda. Bunlar, dergilerde yayınladığım kapsamlı yazılardır. Doğan Kitap’ın yeni basımlarını yapmak istemediği “Yazmasam Olmazdı” ve “Mahşerin Üç Kitabı” adlı kitaplarımda yer alır. 2000 yılından itibaren bu konuda Hürriyet gazetesinde yayınladığım yazıların büyük bir bölümü daha sonra yayınlanan kitaplarımda yer almaktadır.

Bu yeni yazıyı, dostum Tanju Cılızoğlu’nun eski sağlık bakanlarından, günümüz Demokrat Partisi’nin ileri gelenlerinden ve Yurt gazetesi yazarı Rifat Serdaroğlu ile yaptığı söyleşiden (Aydınlık, 23.04.12) etkilenerek yazdım. Özellikle de şu cümle: “Yeni merkez sağ Atatürkçülüğe, vatanseverliğe, laik cumhuriyete, ulusal birliğin korunmasına sahip çıkmalıdır.”

Sözünü ettiğim yazılarda yukarıdaki cümlenin benzerlerini serzeniş olarak kaç kez yazdım, kimbilir. Türkiye merkez sağını Avrupa’daki benzerlerini örnek almaya kaç kez davet ettim, kimbilir?!

Merkez sağ partiler, merkez sol partiler gibi kurulu düzenin, statükonun partileridir. Biraz daha tutucu olurlar.

Statükoların her zaman iyi ve kötü yanları vardır; paranın yazı ve tuğra tarafları gibi. Türkiye gibi bir ülkede, sağ ve sol merkez partileri, cumhuriyetin kuruluş ilkelerini, anayasanın ilk dört maddesi ile 174.maddesini birlikte savunurlar. Birlikte savunmak zorundadırlar. Yol ayrımı anayasanın “sosyal devlet” anlayışında olabilir ve kuşkusuz kendilerine özgü ekonomik programları olacaktır.

Batı ülkelerinde bu böyle olmuştur. Ama Türkiye’de hiçbir zaman böyle olmamıştır.

Ortanın solunda olmak CHP’nin aklına ancak Temmuz 1965 yılında gelmiştir. Bu konuda İsmet İnönü şöyle der: “...Aslında laikiz dediğimiz günden beri ortanın solundayız.” ( Kim Dergisi, 13 Ağustos 1965).

Peki CHP, “Ortanın solu!” dediği zaman bir merkez sağ partisi olan Adalet Partisi ne demiştir? “Ortanın solu Moskova Yolu!” Kafiye iyi oturuyor.

Adalet Partisi, ortanın sağı olması gereken yerinin ilhamını kimden ve neden almıştır? “Komünizmle Mücadele Derneği”nin adını mutlaka duymuşsunuzdur. İşte oradan. MHP’nin ilham kaynağı da bu dernektedir. Milli Görüş partilerinin tamamının, günümüz AKP’sinin yöneticilerinin mahalle mektepleri ve medreseleri Komünizmle Mücadele Dernekleridir.

İş burada kalsa çok iyi. Geriye doğru iz sürmeye devam edersek: Serbest Cumhuriyet Fırkası’nı (1930), Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası’nı (1924), Cumhuriyet öncesinin Ahrar ve Hürriyet ve İtilaf Fırkalarını bulursunuz.

Hürriyet ve İtilaf ile Ahrar fırkaları İttihat ve Terakki’ye muhalefet etmek için kurulmuşlardır. Prens Sabahattin ile Damat Ferit’in partileridir. 31 Mart ayaklanmasını bu partiler çıkarmış ve Sevr’i bunlar imzalamışlardır.

Günümüz İslamcıları, iktidarın ücretli askeri liberaller, CHP’yi İttihat ve Terakki’nin devamı olmakla suçlarlar, ama bunları, Ahrar ile Hürriyet ve İtilaf’ın torunları olmakla suçlamak kibar CHP’nin aklına gelmez. Gelmesin, daha iyi!

1995’te Dünya Kitap dergisinin mart sayısında bakın neler yazmışım bu konuda:

“Atalarınız olan partilerin adları Demokrat ve Adalet olmasına karşın bu bağlamda ne gibi reformlar ve iyileştirmeler yaptınız 1950’den bu yana? Öğretim birliğini sağlayan yasayı çiğneyerek niçin yüzlerce imam-hatip okulu açtınız? (Bunu ancak aşırı dinci, antilaik ve şeraitçi partiler yapabilir).

1960’tan bu yana Avrupa’yla bütünleşmeyi amaçladığınız halde, Anayasa, yasalar ve mevzuatı neden 1995’e kadar, liberal ve demokrat bir Avrupa ülkesinin düzeyine getiremediniz, getirmek amacıyla çaba göstermediniz, üstelik bu amaca yönelik çabalara karşı çıktınız? 14 mayıs 1950 tarihine kadar, çağdaşlaşmak yolunda çok önemli mesafeler almış ilk, orta ve yükseköğrenimin düzeyini niçin bozdunuz, ortaöğretime neden sistem anarşisi getirdiniz, üniversiteleri niçin liseleştirdiniz?” (Yazmasam Olmazdı, Doğan Kitap, S.441)

1965 seçimlerinden sonra Süleyman Demirel’in kendine danışman yaptığı, 1977 genel seçimlerinde Milli Selamet Partisi’nden milletvekili adayı olan, Süleyman Demirel’in 43.hükümeti döneminde Başbakanlık Müsteşarı yapılan, 24 Ocak kararlarının mimarı olan kimdi? Merkez sağın ipini çeken Turgut Özal değil mi?

Yazıya devam edeceğiz.

Son Güncelleme: Cumartesi, 05 Mayıs 2012 19:08

Rifat Serdaroğlu kardeşimizin sözünü ettiği Demokrat Parti ile Namık Kemal Zeybek’in genel başkan olduğu DP aynı parti mi? Aynı ise yandık!

O Namık Kemal Zeybek ki Radikal gazetesinde yazdığı yazılarla beni İslam düşmanı ilan etmiş ve bacanağı Aydın Doğan’a gammazlamıştı (28.07.10 - 18.08.10). Benim Bolşevik mi, menşevik mi, komünist mi olduğuma karar verememiş, ama (kendince) azgın bir İslam düşmanı olduğum kesinmiş. O sırada, avukat arkadaşlar, beni hedef gösterdiği için N.K.Zeybek’i mahkemeye vermemi tavsiye ettiler ama ben böyle bir şeyi kendime yediremedim.

Kuru deriden bal çıkartmak niyetinde değilim. Konumuz merkez sağ olduğu için N. K. Zeybek aklıma geldi. Komünizmle Mücadele Derneği geçmişi var mı bilmiyorum, ama MHP - ANAP - DYP içinde yer almış, bakanlık yapmış. Şimdi de DP’nin genel başkanı.

Şimdi size iki ölçüt (kriter) vereceğim: Bir merkez sağ mensubu, kimseyi “İslam Düşmanı” olmakla suçlamaz. Laik okulun laik cumhuriyetin temeli olduğunu bildiği için Tevhid-i Tedrisat Kanunu’nu savunur. Somut örnek: Hiçbir gerçek merkez sağ mensubu 4+4+4 yasasını savunamaz.

Sanılanın tersine, Türkiye’de sol değil, merkez sağ sürekli bunalım yaşadı. Son günlerde açılan 1 Mayıs 1977 tartışması da bunalım değildir, CHP’deki istifalar da bunalım değildir.

Ama yerini, yurdunu, adresini yitirmek bir ciddi bunalımdır. İktidar yıllarını bir mirasyedi gibi geçiren, olanakları har vurup harman savuran merkez sağ bunalımdadır. Çünkü baba-ata evinde bir İslamcı parti oturmakta ve kendisinin asıl merkez sağ parti olduğunu iddia etmektedir. Merkez sağ işgal altındadır. Bu durum ülkenin geleceği için son derece tehlikeli. AKP’nin boşalttığı yere kim gelecek, o boşluğu legal, illegal kim(ler) dolduracak?

Birçok aday var: Türk Taliban, El Kaide, Selefiler, Müslüman Kardeşler... Ya da bir başka radikal oluşum. Ve şurası kesin ki bu oluşum “Antikapitalist Müslümanlar” olmayacak.

Görüyorsunuz: Merkez sağın yerini kaybetmesi sonucu Türkiye’nin başına neler geldi. Ve daha neler gelecek!

Merkez Sağ’ın en büyük günahlarından biri, ülkede cumhuriyetçi bir merkez sağ kitlenin oluşumuna katkı yapmaması bir yana, bu oluşumun gerçekleşmesine izin vermemesidir... Merkez sağın kemikleşmiş bir oy kitlesi hiçbir zaman olmamıştır. Oysa solda bu kitle vardır. Bu kitle, tek başına, şimdilerde, Cumhuriyet’i korumaktadır.

Turgut Özal’dan bu yana merkez sağ kabul edilebilecek kitle ve taban büyük bir hızla lümpenleşti. Lümpenin partisi, ideolojisi, dini-imanı, etiği-ahlakı olmaz. Merkez sağı yönetenler hiza ve istikametlerine bu kaypak lümpen yığışımından baktıkları için yerlerini-yurtlarını kaybettiler ve Türkiye’yi çıkmaza soktular. Bir kongre ile bunalımdan çıkamazlar, çünkü AKP’ye kaptırdıkları yığışım ile aynı dili konuşamayacaklar. Yeni bir kitle yaratmak için en azından çeyrek yüzyıl çalışmayı göze almaları gerek.

Ne söylesem, ne yazsam artık boş. En iyisi, Konstantinos Kavafis’in 1911 yılında yazdığı “Tanrı Antonius’a Sırt Çeviriyor” başlıklı şiirini okuyalım:

“Eğer, gece yarısı, duyulursa ansızın / geçişi görünmeyen bir alayın / eşsiz müziklerle ve seslerle - / boyun eğen yazgına, başarısız girişimlerine / ve hep hayalde kalan tasarılarına hayatının / ağlama sakın boş yere. / Çoktandır bekleyen biri gibi, bir yiğit olarak, / veda et ona, bu giden İskenderiye’ye. / Aldanmayasın sakın, demeyesin hele: / “Bir düştü bu, kulaklarım yanlış duydu.” / Böylesine boş umutlara tenezzül etme. / Çoktandır bekleyen biri gibi, bir yiğit olarak, yaraşırcasına böyle bir kentte yaşamak kısmet olmuş birine / yaklaş sarsılmaz bir kararla pencereye / ve duygulanarak dinle, ama / yakarmaları ve sitemleriyle değil korkakların. / Son bir haz olarak dinle onları, / o gizemli ordunun benzersiz çalgılarını / ve veda et ona, yitirmekte olduğun İskenderiye’ye.” (“Bütün Şiirleri”, Türkçesi: H. Millas - Ö. İnce, Varlık Yayınları).

Bu şiiri dilimize çevirirken büyük bir acı çektim, ne zaman hatırlasam içimi bir hüzün bastırır. Konum, “Geçti Bor’un pazarı” durumudur, ama eşeği sürecek bir Niğde de yok.

2012’in Süleyman Demirel’i keşke 1965’in Süleyman Demirel’i olsaydı.

Benim için, yeni dönemde üç merkez sağ politikacı örneği var: Hüsamettin Cindoruk, Ufuk Söylemez ve Rifat Serdaroğlu. Hüsamettin Cindoruk mükemmel bir cumhurbaşkanı adayıdır.

Namık Kemal Zeybek’in yeri ise merkez sağ bir Demokrat Parti değil, AKP...

Son Güncelleme: Çarşamba, 09 Mayıs 2012 21:08