Que sera sera

Ertuğrul Özkök 30 mart tarihli köşe yazısında şöyle bir ifade kullanmış: “Abdullah Öcalan’ın Nevruz konuşmasındaki en stratejik bölüm “Büyük Türk-Kürt devleti” projesiydi… Büyük Türk-Kürt devleti büyümenin değil, tam aksine bölünme ve küçülmenin ilk stratejik startıdır. Belki de en doğrusu budur”.

Ertuğrul Bey kaleyi görünce plase yapıyor. Çünkü maçı iyi okuyor. İşte bu bakış açısının etüt edilmesi gerekir. Mesele gerçekten de Kürt sorunu olmaktan çıkmıştır. Ortadoğu’da kağıtlar yeniden karılmaktadır. Gelişmeler kuşkuları beraberinde getiriyor. Neden toplumsal barış gizli İmralı görüşmeleriyle ilişkilendirilmektedir? Böyle bir mutabakatın geniş halk kitleleriyle devlet arasında ve demokrasi temelinde oluşması gerekmez mi? Ülkede kalıcı barışı sağlamanın yegane yolu daha fazla demokrasi istemektir. Demokrasi bir yaşam kültürü. The Economist’in hazırladığı demokrasi indeksine göre Türkiye 167 ülke arasında 88. sırada yer almakta olup hibrit rejim olarak adlandırılmaktadır. Ne gam! Yönetim hukukun üstünlüğünü değil, üstünlerin hukukunu tercih etmektedir.

Demokrasi karnemiz böylesi rezalet arz ederken toplumsal barışı nasıl yakalayacağız? Bağımsız yargıyı ortadan kaldırıp, medyayı baskı altına alan iktidarın son argümanı da Türk-Kürt barışı. Meclisteki Kürt siyasetine (BDP) prim vermeyen AKP, Kandil ve İmralı’yla mercimeği fırına verdi. İmralı’da hazırlanan barış hapını boyayıp halka yutturacaklar. Ortak payda da İslam’ın birleştiriciliği. (Bkz. Apo’nun Diyarbakır açıklaması). Demokrasi davası şimdiden bezirgan pazarlığına dönüştü. Özerkliği kap ama başkanlığı ver. Siz özgürleşin, biz de kuvvetler ayrılığını iptal edelim. Devletimiz PKK ile kulaktan kulağa oynamaktadır. AKP kazanacak, başbakan devlet başkanlığını kazanacak, yaratılan sentetik demokrasi ortamından Kürtler de istifade edecek.

 

Radikal yazarı Cengiz Çandar beklenen şafağı görmüş ve büyük bir hevesle çözümün adını koymuş: “Kuzey İrlanda çözümüne, Güney Afrika çözümüne, Sri Lanka çözümüne yeni bir çözüm modeli eklenmiş olacak: Ala Turca”. Oysa, yazar ve akademisyen İsmail Beşikçi Erdoğan ve Kürtlerin beklentilerinin çok farklı olduğunu ifade ederken haklıdır. Toplumsal barış halkı yemlemek ve tepkileri dizginlemek için öne sürülen bir argüman aslında. Abdullah Öcalan Irak ve Suriye Kürtlerini de kapsayacak bir Kürdistan’ın liderliğine talip. Tayyip Erdoğan ise Musul, Kerkük ve Suriye’nin yer alacağı Yeni Osmanlı hayali içerisinde. Projenin fikir babası muhtemelen Davutoğlu.

Yandaş medyadaki (Star) Zihni Sinir kılıklı bir yazar bu çalışmayı hemen adlandırmış: Büyük Avrasya Projesi. Ilımlı İslam Türk-Kürt barışından bir Ortadoğu kumpası planlıyor. Böylesine çetrefil bir sorunun çözümünde meclis de devre dışı. Kökeninde Milli Türk Talebe Birliği, Milli Görüş ve Komünizmle mücadele dernekleri olan bir siyaset ülkeye demokrasi ve barış getiremez. Keza, AKP-İmralı fiskosundan kalıcı bir barış beklemek de mantık ve muhakeme sınırlarını zorluyor. Bu bağlamda, Ertuğrul Bey neşteri vurma gereği duymuş. “Belki de bölünmek en doğrusu” diyerek. Türkler ve Kürtler son otuz yıldır birlikte yürüyemiyorlar. Özkök Çekoslovakya’nın barışçı yöntemlerle el sıkışıp ayrıldığını, Belçika’nın da aynı noktaya geldiğini söylüyor. Öyleyse Türkler ve Kürtler neden ayrılığı konuşamıyor? On yıllardır Türklerin tek bir kabusu var: Bölünmek. Bölünmekten söz edilince elimiz böğrümüzde kalıyor, ufalıyoruz. Bölünsek belki bir kez öleceğiz. Ama bölünmeyeceğiz deyip yüz kere, bin kere ölmeyi tercih ediyoruz. Belki de biz ölmeyi seviyoruz.

Yetmişlerde, PKK kurulduğunda Marksist Leninist bir örgütlenmeydi. Daha öncesinde Devrimci Doğu Kültür Ocakları da Türk ve Kürt solunun ortak mayasıdır. Oysa, Abdullah Öcalan’ın Diyarbakır’da okunan basın açıklamasında böyle bir sol felsefenin izi yok. Irak (Barzani) ve Suriye Kürtlerini de içine alan Kürt ve Türk birlikteliği büyük insanlığı dillendirmiyor. Küresel mafyanın tertiplediği Türk-Kürt dostluğu kanlı Ortadoğu savaşlarının da tetiği olacaktır. Sünni-Şii boğazlaşması kapıdadır.

Keza, İslam temelinde bir eyaletler konfigürasyonu AKP, Öcalan ve PKK için anlamlı olsa da cumhuriyet için bir felakettir. AKP illegal Kürt hareketiyle kaptı-kaçtı oynamaktadır. Eğer bu zihniyet Abdullah Öcalan ve Tayyip Erdoğan’ın öncülüğünde ve İslam’ın rehberliğinde Suriye, Irak ve İran’ı tırtıklayarak eyaletlerden oluşacak bir büyük devlet (mesela yeni Osmanlı) kuracaksa ben usturuplu bir biçimde bölünmekten yanayım. Böyle bir terkip Türkiye’nin iktisadi ve sosyal sorunlarını çözemez ve iç barışı da getirmez. Emperyalizm tarafından köşeye sıkıştırılmış bu ülkede artık ayrılmak isteyen Türkler de var. Tek adam yönetiminde ve İslamcı temelde birleşmek ve Irak ve Suriye’ye doğru genleşmek enayiliktir. Yeni anayasa ise en hafif deyimiyle tek adam yönetimini getirecek. Toplum olarak uyanmak zorundayız. Hiç böyle tarafları pusuya yatmış bir barış mücadelesi gördünüz mü? Görmediyseniz, buyurun takip edin. Her şey olacağına varır (Que sera sera).