ORTADOĞUDA DİN SAVAŞLARI

Dünya pupa yelken bir üçüncü cihan savaşına doğru sürüklenip giderken din ve mezhep tartışmaları yeniden olayları belirleyici bir biçimde siyasal gündemin tam ortasında yer almağa başlamışlardır. Orta Doğu bölgesinde her gün yaşanan sıcak gelişmeler, sürekli çatışma ve kanlı  terör olayları   bir türlü durmak bilmemekte ve  bu olumsuz süreç  giderek tırmanırken, bölge daha geniş bir düzeyde  geniş bir savaş coğrafyasına dönüşmekte ve  yakın gelecekte bir üçüncü dünya savaşı  ihtimali zamanla güçlenmektedir. Merkezi bölgedeki dünya devleti  olan  Osmanlı İmparatorluğunun gücünü yitirmesi üzerine, merkeze bağlı olan ülkeler saldırı ve isyan olayları ile dolu bir tarih dönemecini yaşamak zorunda kalmışlardır. Tarihsel gelişmelerin sonucunda merkezi alanda yedi yüzyıl hüküm süren Osmanlı tarihi her açıdan dünya tarihinin odağında yer alan bir konuma sahip olmuş ve yerkürenin yönlenmesinde birinci derecede etkili olmuştur. Asya, Avrupa ve Afrika gibi üç büyük kıtanın tam merkezinde yer alan orta dünya bölgesi her dönemde, güç çekişmelerinin sahnesi olmuş, bazen bir büyük devletin çatısı altında barış düzeni kurulabilmiş bazen da bu gibi düzenlerin yıkılması üzerine uzun süren sıcak çatışmalara bölge ülkeleri ve halkları alet olmuşlardır. Bu gibi çekişmelerin odağında yer alan ana konu ise dinler arası çekişme ve çatışmalar olmuştur.

İnsanlığın ilk dönemlerinde bölgeye bakıldığı zaman, sarı ırmak kenarındaki Çin, İndus ırmağı kenarındaki Hint uygarlıklarından sonra orta su ülkesi anlamında Mezopotamya üçüncü uygarlık durağı olarak tarihteki yerini almıştır. İnsanlık Çin ve Hint sonrasında Orta Doğunun tam merkezinde yer alan Mezopotamya’ya yerleşerek ilk yerleşik uygarlığın örneğini ortaya koyarlarken, daha sonraları batı medeniyetinin temeli olacak yerleşik yapılanmayı, ilk olarak orta dünyada gerçekleştiriyorlardı. Bu yüzden, batılı uzmanlar tarafından kaleme alınan birçok tarih kitabı uygarlığın Sümerler ’de başladığını yazmaktadır. Sümer devleti kendinden önceki Mezopotamya devletlerinin yerini alarak ilk çağlara göre gelişmiş bir uygarlık düzeni oluşturmuş ve insanlığın yerleşik bir kent ve devlet düzenine geçişine aracılık yaparak, bugün bütün dünyayı etkileyen yerleşik uygarlığın öncülüğünü yapmıştır. O dönemde başlayan din arayışları, Mezopotamya’da da öne çıkmış ve insanlar manevi gereksinmelerini karşılamak doğrultusunda çeşitli ilkel dinlere yönelmişlerdir. Bu tür arayışların ilkellikten kurtularak tek tanrılı dinlere dönüşmesi, Musa’nın İbranileri Mısır’dan Filistin’e getirerek ilk İsrail devletini kurmalarıyla yeni bir aşamaya gelmiştir. Orta Doğu’nun tam ortasında tek tanrılı din olarak önce Museviliğin gündeme gelmesi, dünya tarihi açısından yeni bir dönemin başlangıcı olmuş ve bu aşamadan sonra, insanlık tarihinde en belirleyici öge tek tanrılı dinler olmuştur.

Dünyanın orta denizi olan Akdeniz kıyısında kurulmuş olan en büyük imparatorluk olarak Roma imparatorluğunun orduları merkezi alana geldikleri zaman karşılarında tek tanrılı Yahudilerin kurmuş oldukları İsrail devletini görmüşler ve bu tek tanrılı din devletini kendi devletleri açısından tehlikeli olarak gördükleri için yıkarak kendi dinsizliklerini ya da puta taparlıklarını doğrulamak istemişlerdir. Orta Doğu’da Roma işgali sırasında tek tanrılı İsrail devleti yıkılmış ama tam bu sırada Hz. İsa’nın öne çıkmasıyla beraber ikinci tek tanrılı din olarak Hristiyanlık örgütlenerek yayılmağa başlamıştır. Musevilerin elinde bulunan Filistin’de Roma işgali devam ederken,  ilk Hristiyanlar bugün bir iç savaşa sürüklenmiş olan Suriye ve Anadolu bölgelerinde yaygınlık kazanmış daha sonraki aşamada da Yahudiler Akdeniz kıyısındaki ülkelere dağılırken, Hristiyanlar da Karadeniz üzerinden Avrupa kıtasının doğu ve kuzey kısımlarında yayılmağa başlamışlardır. Musevi dini sadece Yahudiler ’de kaldığı sürece bu din yaygınlık kazanamamış ama her haç çıkaran kişi Hristiyan olarak kabul edilince  bu yeni din daha hızlı bir biçimde yaygınlık kazanarak, zaman içerisinde bütün Avrupa kıtasının bu dinin çatısı altında bir araya gelmesine giden yol açılmıştır. Kutsal Roma-Germen İmparatorluğunun kurulmasından sonra Hristiyanlık bütün Avrupa’da resmen yaygınlık kazanmış ve daha sonra da bu din Roma kentinin içinde Vatikan adı altında merkezi bir yönetime sahip olarak insanlığın kaderi üzerinde daha fazla güç sahibi olmuştur.

Putperest Romalılar orta dünyadaki Yahudi devletini yıkarken, bütünüyle Yahudileri bu bölgeden kovmuşlar ama tam Musevileri yok edecekleri aşamada Hristiyanlık ortaya çıkınca, tek tanrılı dinlerin egemen olduğu yeni bir dönem başlamış ve bunun sonucunda putperest Roma imparatorluğu tarihin derinliklerinde kaybolup gitmiştir. Akdeniz’e yayılan Yahudiler ticareti ellerinde tutarlarken, Avrupa kıtası Hristiyanlığın kontrolü altına girmiş ve bu aşamadan sonra tek tanrılı dinler arasında çekişme tarih sahnesinde öne çıkmıştır. Kutsal Roma-Germen İmparatorluğundan yararlanarak bütün Avrupa kıtasını Hristiyanlaştıran Vatikan, bu aşamadan sonra Yahudilere ve Museviliğe karşı çıkmağa başlamış ve hem Museviliği hem de Yahudileri Avrupa kıtasından dışarıya atabilmek için her yolu denemiştir. Bu aşamada Akdeniz kıyısındaki Yahudi yerleşimleri hedef alınmış, Musevilerin Avrupa kıtasından uzaklaştırılmaları için çeşitli yollar denenmiştir. Pirene dağları üzerinde Hristiyan ve Yahudi çekişmeleri sürüp giderken üçüncü tek tanrılı din olarak Müslümanlık dünyanın orta yerinde gündeme gelmiştir.  Yedinci yüzyılda tarih sahnesine çıkan Müslümanlığın Orta Doğu’dan hemen sonra İspanya yarımadasına taşınması ile Hazar İmparatorluğundan Türk boylarının Avrupa kıtasına göçlerinin başlamasıyla beraber, Vatikan merkezli Hristiyanlık Avrupa kıtasında batıdan Müslüman Endülüs devleti ile doğudan ise Türk boylarının kıtanın doğu bölgelerine yerleşmeleri ile karşı karşıya kalmıştır. Endülüs İmparatorluğunun devam ettiği yedi asır boyunca Avrupa kıtasındaki din savaşları Hristiyan ve Müslüman toplumlar arasında cereyan etmiş, böylece Yahudiler Hristiyanların sürekli saldırı ve katliamlarından biraz olsun kurtulabilmişlerdir.

Avrupa kıtasının tarihi bir bakıma din savaşları tarihi olarak görülebilir. Önceleri, putperestler ile ilk tek tanrıcı Museviler arasında başlayan çekişmeler, daha sonraki dönemlerde önce Hristiyanlar ile Yahudiler, daha sonra da Endülüs ve Osmanlı İmparatorluklarının birbirini izleyen yedi asırlık ömürleri boyunca da Hristiyanlar ve Müslümanlar arasında sürüp gitmiştir. Endülüs’ün yıkılması üzerine Müslümanlar Kuzey Afrika’ya geri dönerken, Yahudiler de Seferadlar olarak Balkanlar ile Anadolu topraklarına gelerek Endülüs dönemindeki İslamiyet’in sağladığı korumayı Orta Doğu bölgesinde bu kez Osmanlı Devletinin çatısı altında sağlamağa çalışmışlardır. Batı Avrupa’da Endülüs devletinin çatısı altında Hristiyanlar ile çekişen Museviler, Endülüs’ün Kastilya krallığı tarafından yıkılması üzerine İberik yarımadasını terk ederek, Balkan ve Anadolu yarımadalarına gelerek bu merkezi alanlarda yaşamlarını sürdürebilmenin yollarını aramışlardır. O zaman da tıpkı İberik yarımadasındaki Endülüs çatısı gibi bu kez de Osmanlı çatısını Hristiyan Avrupa kıtasına karşı kullanmışlardır. Endülüs ve Osmanlı ekonomilerini ellerinde tutan Yahudi tüccarlar, dünya ticaretini Hristiyan Avrupa kıtasına bırakmamak üzere Müslümanlığın sosyal ve siyasal güçlerinden faydalanmışlardır. Ayrıca, Müslüman halklar ile beraber Türk boylarının da askeri güçlerinden yararlanarak, kendilerini güvence altına alabilmişlerdir. Dünyanın tam ortasında yer alan büyük Akdeniz havzasının ticaretini Müslüman devletler sayesinde Yahudiler Hristiyanlara kaptırmamışlardır. İlk çağlardan günümüze gelen bu çekişme ve rekabet, başka görünümler çerçevesinde bu gün de geleceğe dönük bir doğrultuda devam edip gitmektedir .

Endülüs tarihindeki Müslüman ve Hristiyan savaşları Osmanlı İmparatorluğu döneminde de devam etmiş ve Osmanlıların, Avrupa kıtasının Doğu bölgesine egemen olmalarıyla beraber, daha önceleri batı Avrupa’da yaşamakta olan Yahudiler doğu Avrupa’da yaşama olanağını elde etmişlerdir. Avrupa kıtasının dünyanın merkezi olduğu dönemde bu kıtayı ele geçirme ve egemen olma kavgasında Hristiyanlar Yahudiler ile çekişirlerken, Doğu Avrupa bölgesinde yaşamlarını sürdüren Museviler, Osmanlı imparatorluğunu tam anlamıyla bir Avrupa devleti konumuna getirmişlerdir. Avrupa kıtasına egemen olma kavgası yüzünden Osmanlıların ana ülkesi Balkan’la yani Doğu Avrupa bölgesi olmuş, Anadolu ve Orta Doğu bölgeleri ise arka ülke olarak yedi asırlık bir dönem boyunca geride kalmışlardır. Balkan savaşları ile Osmanlı devleti Avrupa kıtasından geri püskürtülürken, Türkler ile beraber Doğu Avrupa Musevilerinin bir kısmı da, Avrupa kıtasını terk etmek zorunda kalmışlar ve bu doğrultuda mübadele anlaşmaları yapılarak muhaceret girişimleri örgütlenmiştir. Türkler Müslüman oldukları için hiçbir zaman gerçek anlamda Avrupalı olamamışlar ama Osmanlı devleti gibi güçlü bir siyasal örgütlenme ile Avrupa tarihini çok yakından etkilemişlerdir.  Türk asıllı Macarların  Hristiyan olarak Osmanlı ‘dan ayrılmasıyla , Venedik’in Yahudi tüccarlarının  Musevi Tatar ordularını Osmanlı ordusundan ayırmasıyla   ve bu  yüzden  İkinci Viyana kuşatmasının başarısız kalmasıyla  , Osmanlı devleti bir türlü kalıcı bir biçimde Avrupalı olamamış ve bunun sonucunda da  Vatikan komutasındaki Hristiyan Avrupa orduları  İngiltere  ve Fransa   gibi sömürge  devletlerinin destekleriyle  Osmanlıları Avrupa kıtasından sürmüşlerdir . Böylesine bir tarihsel süreç yaşanırken, din konusunun ana belirleyici olduğu görülmekte ve siyasal gelişmelerin arkasındaki belirleyici etkenin dinler arası çekişmeler olduğu görülmektedir.

Avrupa Milattan sonraki iki bin yıl içinde bütünüyle bir Hristiyan kıta olmaya yönelirken hem Musevileri hem de Müslümanları kıtanın dışına atma konusunda emin adımlar ile ilerlemiştir, çünkü kıtaya egemen olma konusunda hem Museviler hem de Müslümanlar devreye girdiğinden bu iki tek tanrılı dine karşı Vatikan merkezli Hristiyan Avrupa tam anlamıyla bir Katolik fundamentalisti örneği göstermiştir. İlk çağlarda gündeme getirilen Yahudi pogromlarını, daha sonraki dönemlerde Müslüman katliamları ile sürdürmüşlerdir. Özellikle Endülüs’ün çöküşü üzerine Müslümanlar kılıçtan geçirilmiş ve büyük çoğunluğu Avrupa topraklarından Afrika kıtasına geri gönderilmiştir. Bugün Fas adıyla ayrı devlet olan Kuzey Afrika’nın ucunda yer alan bölgede eski Endülüs Müslümanlarının ayrı bir siyasal yapılanmaya yönlendirildikleri görülmüştür. Fas devleti bir anlamda eski Endülüs Müslümanlarının sonraki aşamada oluşturdukları devlet olarak görülebilir. Devletin orijinal adı olan Morocco ismi, Endülüs Müslümanlarının adından gelmektedir. Endülüs Müslümanlarına yapılan katliamların çok daha gelişmişi Balkanlar’da yaşayan Osmanlı Müslümanlarına karşı yapılmıştır. Balkan savaşları tam anlamıyla bir yok oluşun göstergesi olarak gerçekleşmiştir. Endülüs sonrasında Müslümanların Afrika kıtasında Fas devletini kurmaları gibi, Balkan Müslümanları da Asya kıtasında yeni devletleri olarak Türkiye Cumhuriyeti’ni kurmuşlardır. Türkiye’nin kuruluş yıllarında göç ya da mübadele yolu ile Balkanlar’dan çıkartılan bazı Osmanlı Musevilerinin de Balkan Müslümanlarının Orta Doğu bölgesinde kurmuş oldukları yeni devletin çatısı altında hem göçmen olarak hem de eşit koşullarda vatandaş olarak yer almışlardır. Doğu Avrupa’da Osmanlı sonrasında geride kalan bazı Musevi toplulukları da, ikinci dünya savaşı sırasında Hitler aracılığı ile ya Avrupa kıtasından çıkartılarak Filistin’e sürgün olarak gönderilmiş ya da toplama kamplarındaki fırınlara yakılmak üzere gönderilerek ortadan kaldırılmağa çalışılmışlardır. Böylece, Avrupa kıtasının Yahudi sorunundan kurtarılması düşünülmüş ama kutsal topraklar olarak adlandırılan Filistin bölgesinde bir Musevi devletinin oluşumunun önü açılmıştır. Fransız devriminin getirdiği ulus devletleşme olgusu çerçevesinde, Avrupa’da uluslaşamayan Yahudiler kendi ırk devletlerini Orta Doğu topraklarında kurmak zorunda kalmışlardır.

Avrupa kıtası bütünüyle Hristiyanlaşırken, Avrupa’nın karşısında yer alan Kuzey Afrika ve Orta Doğu bölgeleri de bu doğrultuda bütünüyle Müslümanlaşmıştır. Hristiyan Avrupa’da kendine yer bulamayan Museviler, kutsal kitaplarında vaat edilmiş topraklar olarak gösterilen Filistin’de kendi devletlerini kurarlarken Avrupa kıtasından gelen dinler savaşının tam ortasında kendilerini bulmuşlardır. Avrupa’da bir Musevi devletini kabul etmeyen Hristiyanlar gibi, Müslümanlar da Orta Doğu’da bir Musevi devletini hiçbir zaman kabul etmeyerek, bu oldubitti ile kurulmuş olan küçük İsrail devleti ile resmi diplomatik ilişkilere girmemişlerdir. Orta dünyadaki Musevi devleti kurulduğu günden bu yana sürekli bir savaş devleti olarak hareket etmek zorunda kalmıştır, çünkü onu Filistin işgalcisi olarak gören bütün Arap devletleri bu küçük devlet ile sürekli olarak savaşmışlardır. İsrail de İslam dünyasının tam ortasında kurulan bir Yahudi devleti olarak bütün Müslüman komşuları ile savaşmak zorunda kalmış ve bu arada İslam ve Hristiyan dünyaları arasında laik bir tampon devlet olarak yer alan Türkiye’yi de çıkarları doğrultusunda bir şemsiye olarak kullanmaktan geri kalmamıştır. Yarım yüzyıl kendini Müslüman devletlere karşı korumak üzere savaşmak zorunda kalan İsrail, küreselleşme dönemine geçilmesiyle birlikte savunmadan saldırıya geçerek kendisini çevreleyen bütün Müslüman devletleri hem alt kimlikli etnik hem de mezhep kimlikli dini devletçikler oluşturarak ile parçalama yoluna gitmiştir. Irak’ın, körfez savaşı sonrasında Şii-Sünni ve Kürdi olarak üç ana eyalete bölünmek istenmesi bu planın en açık göstergesi olarak öne çıkmıştır. Şimdi aynı doğrultuda Suriye’nin Şii-Sünni-Dürzi –Kürdi ve  Maronit   eyaletlerine bölünmek istenmesi  de  aynı doğrultudaki planın ikinci aşaması olarak gündeme getirilmektedir. Ayrıca, Kuzey Irak’taki Kürt yapılanması üzerinden Türkiye’de Alevistan, Lazistan, Kürdistan, Zazaistan, Ermenistan ve Trakya, İyonya, Kilikya, Kapadokya ve Likya gibi Müslüman ve Hristiyan eyaletlerinin oluşturulmak istenmesi de, Yahudilerin Orta Doğu’da Müslümanların ve Hristiyanların arasında yaşayabilmelerinin siyasal yolu olarak öne çıkarılmaktadır. Bir buçuk milyarlık İslam dünyasının ortasında beş milyonluk bir Yahudi devletinin yaşayabilmesi için, büyük Müslüman devletlerin etnik ve dinsel cemaatlara göre parçalanması ve bu doğrultuda yerelleşmenin desteklenmesiyle de küçük yapıların eyalet devletçiklerine dönüştürülmesi planlanmaktadır.

İkibin yıl sonra orta Doğu’ya dönen Yahudilerin büyük İslam coğrafyasının tam ortasında varlığını koruyabilmesi doğrultusunda bölge devletlerini küçültecek süreç, hem komşu devletleri etnik çatışmalarla iç savaşlara götürecek, hem de bütün bölgeyi yeniden yapılanmaya götürecek bir büyük bölgesel savaş çıkartılması doğrultusunda geliştirilmeğe çalışılmaktadır. Kutsal kitaplara dayandırılan vaat edilmiş topraklar projesi aynı zamanda beraberinde Armegeddon savaşları senaryolarını da gündeme getirmekte, Suriye’de yer alan  Megiddo ovasında başlayacak bir büyük savaşın  dünyanın doğu ve batı güçlerini karşı karşıya getirecek  bir üçüncü dünya savaşına çevirebileceği  açıkça öne sürülmektedir. Hristiyanlar ilk Hristiyanlaşmanın gerçekleştiği toprakların yer aldığı Suriye ülkesi kendileri açısından kutsal ülke olduğu için, Suriye savaşına girmemişlerdir. Vatikan dolaylı yollardan Suriye’yi desteklemiş ve ABD üzerinde baskı uygulayarak, Musevilerin Armegeddon senaryolarına Hristiyanların alet olmalarını önlemeye çalışmıştır. Katolik dünyası ile Protestan ve Ortodoks dünyaları Vatikan’ın barıştan yana tutumunu desteklemiştir.  Ne var ki, İsrail lobilerinin ABD’de örgütlemiş bulunduğu yüz elli milyonluk Evanjelik tarikatları bir anlamda Siyonist Hristiyanlık olarak devreye girmişler, ABD’nin Siyonist İsrail’in planları doğrultusunda Suriye’ye yönelik Armegeddon savaşı içinde yer almasını sağlamaya çalışmışlardır. Özellikle son dönemlerde ABD siyasetçi kadroları ve bürokratları arasında hızla örgütlenmiş olan  Yeni Muhafazakarlık  kadrolarının stratejileri, İsrail servislerinin Suriye’de başlattıkları savaşa katılmaları ve desteklemeleri gibi  politikalara Amerikan yönetimini zorlamışlardır. Hrıstıyan dünya Vatikan’ın öncülüğünde barıştan yana tavır alırken, Museviler Siyonist lobilerin kontrolü altında kıyamet senaryoları doğrultusunda hareket ederek üçüncü dünya savaşını çıkartma çizgisinde hareket etmişlerdir. Böylece dünyanın merkezi alanında  Müslüman çoğunluklu devletler yaşarken, Yahudi ve Hrıstıyan dinlerinin mensupları, bu bölgeyi Müslümanların elinden alabilme doğrultusunda  harekete geçmişlerdir.

Orta Doğu’nun Arap çoğunluklu nüfusunu tasfiye edebilmek üzere alt kimlikli toplulukları Kuzey Irak’ta olduğu gibi devletleştirmeğe çalışan Siyonist İsrail gibi, Hristiyanlık merkezi olan Vatikan’da Suriye üzerinden devreye girerek laik Baas rejimini desteklemiş ve böylece Siyonist plan doğrultusunda bir Armegeddon savaşının kıyamet senaryoları ile birlikte Suriye toprakları üzerinde cereyan etmesinin önüne geçmeğe çalışmıştır. Ayrıca Ortodoks dünyasının merkezi olan Moskova Patrikhanesi de, egemen olduğu Rusya toprakları üzerindeki siyasal yapılanmayı, Vatikan ile paralel bir noktaya getirerek, orta dünyada bir üçüncü dünya savaşının dinler arası kavga sürecinde çıkmasını önlemeğe çalışmıştır. Rusya Ortodoks dünyayı yönlendirirken, doğu Hristiyanlarının, ABD’li Evanjelikler gibi Siyonist İsrail’in etkisi ya da kontrolü altına girmesini önlemeğe çalışmıştır. Moskova Patrikhanesi Vatikan ile işbirliği yaparken, Siyonist İsrail’in savaşçı politikalarına karşı ciddi bir karşı çıkış sergilemiştir. Hristiyan Avrupa’dan dışlanan Museviler, Müslüman Orta Doğu’da barınabilmek için tıpkı Avrupada yaşadıkları dönemlerde olduğu gibi İslam dünyası ile çekişmeye ağırlık vermişlerdir. Bu nedenle, iki bin yıllık Avrupa tarihinde olduğu gibi, dinler savaşı yeni dönemde Orta Doğu bölgesine de İsrail’in kuruluşu ile beraber taşınmıştır. Geçmişte Avrupa benzeri bir dinler savaşına sahne olan Orta Doğu toprakları, yeni dönemde gene tıpkı Avrupa kıtasında olduğu gibi, yeni bir dinler savaşı dönemine doğru adım adım sürüklenmektedir.

Orta Doğu’ya egemen olmak isteyen Yahudilik ve Hristiyanlık kendi aralarında ciddi bir çekişmeye doğru sürüklenirken, Avrupa’da olduğu gibi yüz yüze gelmemeye çalışmakta ve bu savaşı daha çok işbirlikçi bir duruma getirmiş oldukları İslam cemaatları üzerinden gerçekleştirmenin çabası içine girmektedirler. Avrupa’da Vatikan’ın katı Katolikliğine karşı meydan okuyan Museviler, bu kıtada bazı Yahudi asıllı Hristiyan din adamları üzerinden Protestanlık akımını örgütleyerek Vatikan’ın gücünü kırmışlardır. Yahudiler Protestanlığın örgütlenmesinde Avrupa’daki Osmanlı devletinin varlığından yararlanırlarken, Osmanlı ordularını Macaristan’a sokarak Protestanlığın gelişmesini sağlamışlardır. Buna karşılık Vatikan’da Osmanlıları arkadan vuracak bir biçimde Şiiliği İran’da destekleyerek, İslam dünyasının parçalanmasını sağlayarak bütünüyle Sünni kalmasının önüne geçmiştir. Protestanlık ve Şiilik aynı dönemlerde ortaya çıkarak İslam ve Hristiyan dünyalarının parçalanmasını sağlamışlardır. Bu aşamada üçüncü tek tanrılı din olan Musevilik Katolikliğe karşı Protestanlığı, Sünniliğe karşı da Şiiliği desteklemiştir. Böylece her iki tek tanrılı dinin parçalanması Musevilerin eskisine oranla daha da güçlenmesini sağlamıştır. Dün Sünni İslam’a karşı Şiiliği destekleyen Musevilik, bugün Şii İran’a karşı Sünnileri bir blok halinde destekleyerek tarihsel çizgisine ters düştüğü görülmektedir. Katolik Vatikan’a karşı her zaman Protestanların yanında olan Museviler Hristiyan dünyasında eski tutumlarını geleneksel bir biçimde sürdürmelerine rağmen, Orta Doğu bölgesinde iki bin yıl sonra yeniden kurmuş oldukları Yahudi devletinin önünü açabilmek için bölgenin en güçlü devleti olan İran’ın Şii devleti yapılanmasını kırabilmek doğrultusunda Sünni ülkelerden bir blok oluşturarak, Şiiliğe karşı örgütlü bir desteği bu Sünni bloka vermektedir. Tarihin garip bir cilvesi olarak böylesine bir çelişki Yahudi devletinin konumundan dolayı gündeme gelmiştir.

Üç büyük din tarafından kutsal kent ilan edilen Kudüs günümüzde İsrail’in başkenti olarak ilan edilmekte, ayrıca hem Orta Doğu’nun hem de dünyanın merkezi olarak Kudüs geleceğe doğru hazırlanmaktadır. Bu doğrultuda, İsrail’in bütünüyle hem Filistin’i hem de Lübnan ile Ürdün gibi yapay devletleri işgal etmesi gündemdedir. İsrail on milyon nüfuslu bir büyük İsrail için Batı Şeria, Gazze, Lübnan, Ürdün ve Golan tepelerinin bulunduğu Güney Suriye’yi işgal ederek sınırları içine katması gerekmektedir. Müslümanların elinde olan bu bölgeleri İsrail’in alabilmesi için hem Hristiyan Amerika Birleşik Devletlerini kullanması hem de merkezi bölge Hristiyanları üzerinde etkili olan Vatikan ile Rusya gibi siyasal yapılanmaları aşması gerekmektedir. Küçük İsrail’in bu kadar büyük bir işi başarabilmesi mümkün olmadığı için, bütün bölge ülkelerini içine alacak büyük bir savaşa Siyonizm gereksinme duymaktadır. Böylesine bir savaş da ancak dinler arası bir savaş ile mümkün olabilecektir. Ne var ki, Hristiyan dünyasının eskiden olduğu gibi Musevilerin çıkarları doğrultusunda Müslümanlar ile savaşa yönelmemeleri nedeniyle, bu kez dinler arası savaş yerine mezhepler arası bir savaş senaryosu daha uygulanabilir görülmektedir. Böylesine bir mezhep savaşı için de Şii-Sünni çatışmasının ana eksen olarak seçildiği görülmektedir. Beş yüz yıl önce ortaya çıkmış olan Şiiliğin İran merkezli olarak örgütlenmesiyle, Doğu ve Batı Türkleri birbirlerinden ayrılmışlardır. Ön Asya’da büyük bir imparatorluk kurmuş batı Türkleri olan Osmanlılar ile İran’da devlet kurmuş doğu Türklerinin birleşerek bir büyük merkezi devlet kurmalarını önlemek üzere, gene bazı Musevi asıllı din adamlarının öncülüğünde Şiilik ayrı bir mezhep olarak örgütlenerek Türk ve İslam dünyasının din açısından parçalanması sağlanmıştır. O zaman doğu ve batı Türklerinin Sünni İslam içinde birleşmelerini önlemek üzere geliştirilen Şiilik, bugün Siyonist İsrail’in merkezi coğrafyaya egemen olabilmesi doğrultusunda bir savaş nedeni olarak geliştirilmektedir.  Nüfusunun yarısından fazlası Türk olan İran ile, nüfusunun büyük çoğunluğu Türk asıllı olan Türkiye Cumhuriyeti, Musevi İsrail Orta Doğu’ya egemen olsun diye birbirleriyle savaştırılmağa çalışılmaktadır. İki büyük tek tanrılı din arasındaki rekabette üçüncü tek tanrılı dinin ayrı mezhepleri birbirlerine karşı kullanılmaktadır.

Siyonist Yeni Muhafazakâr kadroların egemen olduğu Amerikan dış politikasında, Evanjelik tarikatları üzerinden Hristiyanlık da Siyonist bir çizgiye oturtulmuştur. Benzeri bir biçimde şimdi de Türk ve Müslüman dünyası içerisinden ABD’ye yakın kadrolar seçilerek bunlar yeni dönemde Siyonist İsrail’in gösterdiği doğrultularda görev yapacak çizgide yetiştirilmekte, böylece Evanjelik tarikatlarda olduğu gibi, Siyonist Hristiyanlığa benzer bir doğrultuda Siyonist bir İslamcı bir akımda yeni dönemin koşullarında örgütlenmektedir. Gazze ve Batı Şeria işgalinde İsrail’i haklı gören ve destekleyen, çıkardıkları yayınlarda sürekli olarak İran ve Şiilik düşmanlığı yaparak Türkiye ile İran’ın bir büyük savaşın eşiğine gelmelerini örgütleyen, Büyük İsrail projesinin önemli bir parçası olan Kuzey Irak’taki etnik kukla devletleşmeyi İslam adına destekleyen küresel şirketlerin taşeronu konumunda yeni şirketler kurarak kapitalist sistem ile bütünleşen, batı emperyalizmi ve İsrail Siyonizm’i ile geniş boyutlu işbirliğine girebilen işbirlikçi Siyonist İslam tarikatları ortalığı kaplamakta ve bunların aracılığı ile Türkiye hem komşu ülkelerle hem de Şii dünyası ile savaşın eşiğine gelmektedir. Irak7taki Türkmenleri Şii yapılanması içinde görmekten kaçınan, İran’ın Şii nüfusunun yarısından fazlasının Türk asıllı olduğunu görmezden gelen, Şiiliği sürekli olarak bir İslam düşmanlığı olarak örgütleyen işbirlikçi İslam çevreleri, Siyonizm’in Armegeddon savaşı senaryolarına çanak tutmakta ve dolaylı olarak destek sağlamaktadırlar. Mezhep savaşları ile İslam dünyasının parçalanması ve Müslüman devletlerin mezhep farklılıkları ile karşı karşıya getirilmeleriyle bir büyük kıyamet senaryosunu gerçekleştirebileceğini düşünen Siyonist çevrelerin, bu planları fazlasıyla açığa çıktığı için artık eskisi gibi gizli ve dolaylı yollardan istediklerini gerçekleştiremeyecek gibi bir zayıf noktaya düşmüşlerdir. Dinin siyasete olduğu gibi savaşlara da alet edilmesi gibi çok tehlikeli bir durum yaratılmaktadır.

Selçuklu ve Osmanlı İmparatorlukları öncesi dönemlerde merkezi coğrafyada var olan Roma İmparatorluğu putperest bir siyasal yapılanma idi. Ne var ki, bu büyük siyasal yapılanmanın ikiye bölünmesiyle gerçekleşen Bizans İmparatorluğu bir Hristiyan birliğini örgütlüyor ama içinde Yahudileri de barındırıyordu. Bizans İmparatorluğu döneminde Yahudi ve Hristiyan çatışmaları çok büyüyünce, Yahudiler Ermeniler ile birlikte Selçuklu Türklerinin bölgeye gelmesine, Türklerin İslam’a geçmelerine yardımcı oldukları görülmüştür.  İslam gücünü Arapların elinden alarak Türkler aracılığı ile kendi çıkarları doğrultusunda kullanan Museviler, orta dünyada Hristiyanlara karşı sürekli olarak Türkleri ve Müslümanları kullanarak hem kendi varlıklarını korumuşlar hem de yenilenen koşullar doğrultusunda daha güçlü konumlara gelebilmişlerdir. Hazar İmparatorluğunun son dönemlerinde Museviliği din olarak kabul etmeleriyle başlayan yeni süreç içinde Türkler ve Museviler merkez coğrafyada doğunun ve batının güçlerine ve devletlerine karşı belirli bir ortaklık içinde hareket etmiş Bizans’ın yıkılışında başlayan bu işbirliği, daha sonraki aşamada Osmanlı İmparatorluğunun kuruluşu ve gelişimi sürecinde de devam etmiştir. Ne var ki, şimdi gelinen yeni aşamada Türkiye Cumhuriyeti devleti ile İsrail devletinin farklı jeopolitik konumlar nedeniyle hem çıkarlarının hem de yollarının ayrıldığı görülmektedir. Dün küçük İsrail kurulurken, Türkiye’nin laikliğini İslam dünyasına karşı şemsiye olarak kullanan İsrail, şimdi Türkiye’nin Müslümanlığını kullanarak İslam coğrafyasını kontrol altına alabilmenin yollarını aramaktadır.  Ilımlı İslam yolları ile İsrail’in İslam ülkeleriyle savaşması önlenmek istenmekte ama, ABD üzerinden geliştirilen bir Sünni kuşağı yaratma çalışmalarına Şii İran’ı hedef alma doğrultusunda hız kazandırılmaktadır.

Halkının çoğunluğu Sünni İslam olan bir devlet olarak Türkiye Cumhuriyeti içinde barındırdığı önemli orandaki Alevi kesimin çıkarlarına da dikkat etmek ve cumhuriyetin toplumsal tabanını oluşturan bu kesimi öne çıkararak, Şii-Sünni karşıtlığı yaratma girişimlerine karşı tıpkı Atatürk döneminde olduğu gibi bir Alevi-Sünni birlikteliğinin örgütlülük düzeyinde yeni yapılanmaya kavuşturulması gerekmektedir. Orta Doğu’da dinler savaşı giderek tırmanırken, Türk dünyasının Şii ve Sünni olarak ikiye bölündüğü görülmeli, İran, Irak ve Suriye Şiilerinin büyük çoğunluğunun Türk asıllı oldukları dikkate alınarak Sünni-Şii kardeşliği yaklaşımı hızla bölgede geliştirilmelidir. Türkiye’nin Sünni halkı bölgedeki Şii Türkmenlere daha yakın dururken, Türkiye’nin Alevi kesimleri bir kültür köprüsü olabilmeli ve Türkiye Alevileri ile bölgedeki Şii Türkmenler arasında kopmaz bağlar geliştirilmelidir. Kuzey Irak üzerinden bölgedeki dört devletin bölünmesi için işbirlikçi bir yapılanmada kullanılan güneydoğu halkının etnik kimliğinin, yıllarca Türkiye’ye karşı yürütülen bölücü senaryolarının dayanağı olarak öne çıkarıldığı dikkate alınmalı, etnik bölücü unsurların Sünnilik adına Şii Türkmenlerin karşısına, Sünni kamplar içinde çıkarılmasına Türkiye kesinlikle alet olmamalıdır. Katar, Kuveyt, Suudi Arabistan, Ürdün gibi bölgenin yapay devletleriyle oluşturulan Sünni bloklaşma içerisinde, etnik bölücü terör örgütü ile beraber Şii İran ve Suriye’ye karşı Türkiye’nin kullanılmak istenmesi, merkezi alandaki dinler savaşının yeni görüntüsü olarak öne çıkmakta ve hem Türk dünyasını bölmekte hem de Türkiye’yi komşuları ile savaşa doğru zorlamaktadır. Türkiye Cumhuriyeti devleti ve Türk dünyası, hiçbir zaman Yahudilerin ya da Hristiyanların bölgesel hegemonya savaşlarına alet olmamalı ve kendi politikalarını oluşturarak dünya barışına katkıda bulunmalıdırlar. Hiçbir dinin ya da mezhebin kendi çıkarları doğrultusunda kıyamet senaryoları üreterek bütün dünyayı ve insanlığı tehlikeye atma hakkı bulunmamaktadır. Herkes ve her toplum kendi varlığını korumayabilmek ve varlığını sürdürebilmek için, savaşlara karşı halklar arasında dayanışmacı barış senaryolarını savunabilmelidir.

ANIL ÇEÇEN