Şahsiyet Problemi

Dinen günahlar iki çeşittir. Kişisel zaaflar ile alakalı olanlar ve karakter ile ilgili olanlar. İçki, zina, kumar gibi günahlar kişinin zaafları ile ilgilidir. Ancak yalan, iftira, fitne gibi günahlar şahsiyet ile ilgilidir.

Dinler, kişinin insan olmasından kaynaklanan günahlarına dünyada bir takım cezalar uygularlar ve o ceza sonucunda insanın o günahı hiç işlememiş gibi temizlendiğini kabul ederler. Semavi dinlerin hepsinde uygulamalar farklı olsa da durum aynıdır. Yani zina eden bir genç, “kadın çok güzeldi, ben de arzularıma yenik düştüm” dese, dinler o gence ceza verir ve o da temizlenmiş olur. Dikkat edilirse buradaki suç, affedile bilir, affı mümkün bir suçtur. Dinler bu gibi fiillerin yaygınlaşmasını engelleme adına bir takım cezalar öngörmüş olsa da sonuçta kişinin temizleniyor olması, aslında suç gibi görünen bu fillerin, insanın insan olmasından kaynaklanan birer zaaf olduğunu, haklı görülmese de anlaşıla bilir olduğunu ortaya koymaktadır. İsa’nın zina eden kadını taşlamak isteyen Yahudilere söylediği “günah işlemeyen varsa aranızda, ilk taşı o atsın” sözü, insanın zaaflarından hasıl olan hatalarının, anlaşılabilir hatalar olduğunun en açık örneğidir.

Oysa fitne, yalan gibi günahların şeraitte cezaları yoktur. Fitne ile karı koca arasını açmış biri, “dayanamadım, yalan dolu iftiralarla bu aileyi dağıtayım dedim” diye bir mazeret ileri süremez. Yalan, iftira, dedikodu gibi günahları bu dünyada temizlemenin imkanı yoktur. Çünkü bu tür günahlar şahsiyetle alakalıdırlar.

İçki müptelası bir kişi, aynı zamanda çok iyi biri olabilir. Ancak yalanı meslek haline getirmiş bir insanın iyi bir insan olduğundan söz edilemez. Zaaflar terbiye edile bilir, ancak karakter yara aldıysa onun izi ömür boyu kalır. Peygamberin, “bir Müslüman zina edebilir, içki içebilir ama asla yalan söylemez” veya “yalan söyleyen bizden değildir” mealindeki sözleri, zaaf sahibi birinin Müslüman olabileceği fakat karakteri bozuk olan bir insanın asla Müslüman olamayacağının delilidir. Zira Müslüman olmanın ilk şartı önce insan olmaktır.

Yüzde bilmem kaçının Müslüman olduğu bir ülkede İslam dininin en büyük günahı nedir diye sorsak ne cevap alırız acaba? İçki, kumar, zina… Oysa Kuran fitnenin, yani insanları birbirine düşman edecek her türlü fiilin, en büyük günah olduğunu söyler. Peygamber, yalan söyleyenin Muhammedî olamayacağını söyler.

Dindar bir ailenin çocuğu akşam sarhoş olarak eve gelse kıyamet kopar ama aynı çocuk evde yalan söylediğinde aynı kıyamet kopmaz. Çünkü evde herkes her zaman bu günahı işliyordur da ondan. Kafasındaki kılları gösterdiğinde iffetlerine halel geleceğine inanan kadınlar, akşama kadar komşularını veya akrabalarını çekiştirmelerinin ruhlarını kirlettiğini düşünmezler. Hazine arazisi üzerine diktiği camide Cuma kılan hacı amca, o arazide tüyü bitmemiş yetimin hakkı olduğunu umursamaz. Namazı, orucu önemsediği kadar, emin bir kişi olmayı, dürüst olmayı önemsemez.

Dinin ahlaki umdelerinin ritüelleri kadar önemsenmediği bir toplumda dindarlıktan bahsedilemez. Anadolu insanı tarihinin hiçbir döneminde bu günkü kadar dinin ritüellerine uymamıştı. Cuma günleri camilere girmek mümkün değil, oruç tutmayan kalmıyor Ramazanda, türban milli kıyafet sanki… Ancak yalan, iftira, dedikodu, kul hakkı yeme, gibi hastalıklar da hiç bu günkü kadar yaygın ve kabul edilir olmamıştı bu topraklarda.

Ritüellerin özü boğması İsa’nın dinini Vatikan’a hapsetti. Muhammed’in dini ritüellere boğulursa- ki o yolda- hapsolacağı Vatikan’ı da yoktur, biline!